Θα μπορούσε να είναι ομολογία. Ήττας ή πίστης. Η τελευταία ανάρτηση αυτού του blog όμως δεν μπορεί να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Κανείς πλέον δεν μπορεί να δώσει αυτά τα χαρακτηριστικά στα κείμενα μιας συλλογικότητας που με τα δεδομένα οργάνωσης που είχε δεν υφίσταται σήμερα.
Ένας, για δεύτερη φορά, προσωπικός τόνος στο κλείσιμο λοιπόν…
Ένας, για δεύτερη φορά, προσωπικός τόνος στο κλείσιμο λοιπόν…
Οι περισσότεροι από τους 380 συμβασιούχους των ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών είναι άνεργοι από τον Ιούνιο. Οι υπόλοιποι είτε ως ωρομίσθιοι, είτε με μικρής διάρκειας συμβάσεις από υπόλοιπα προγραμμάτων συνεχίζουν να υπηρετούν υπό δυσχερέστερες συνθήκες στις βιβλιοθήκες. Ολόκληρες υπηρεσίες, ιδρύματα, διευθυντές και βιβλιοθηκονόμοι τελούν εν αναμονή αναγγελθεισών 8μηνων συμβάσεων που θα τελειώσουν οριστικά χωρίς δυνατότητα παρατάσεων και χωρίς να μπορούν να κρατήσουν ή να ξαναπάρουν τους συμβασιούχους που απασχολούσαν για χρόνια. Η «λύση» αυτή είναι επίπλαστη, πολιτικάντικη και ανεύθυνη. Δεν είναι αυτή που το Υπουργείο Παιδείας υποσχέθηκε σε όλους μας δια της αρμόδιας Γενικής Γραμματέα του και… υποψήφιας μάλλον βουλευτή κας Νίκης Γκοτσοπούλου.
Η πόρτα κλείνει λοιπόν για τους βιβλιοθηκονόμους στις ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες, την ίδια στιγμή που συνεχίζει να ανοιγοκλείνει για τη μεγάλη εκλογική πελατεία των καθηγητών στις σχολικές. Αρκετοί, ίσως οι περισσότεροι από τους συμβασιούχους των ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών έχουν στραφεί νομικά εναντίον των ιδρυμάτων τους διεκδικώντας έτσι ένα δικαίωμα που η γενιά μας έχει πάψει να θεωρεί αυτονόητο: αυτό της εργασίας.
Η πόρτα έχει κλείσει για τη συλλογική μας δράση που αρνήθηκε καπελώματα (κομματικά, συντεχνιακά, συνδικαλιστικά, προσωπικά), που συγκρούστηκε με χρόνιες αγκυλώσεις στο χώρο μας, που εξέθεσε πρόσωπα και φορείς της βιβλιοθηκονομίας και ενεργοποίησε άλλους. Θα το ξαναγράψω: σε αυτόν τον πόλεμο είχαμε πολλούς αντιπάλους, πρώτο και κύριο τον εαυτό μας, αλλά και πολλούς άλλους. Όσο πιο πολύ δουλεύαμε, όσο πιο πολύ ακουγόμασταν, τόσο πιο πολύ προσπαθούσαν να μας εντάξουν σε μία σεχταριστική λογική ή να μας κατηγορήσουν για τέτοια.
Σε αυτό τον πόλεμο είχαμε και συμμάχους. Αυτό δεν μπορεί παρά να συντηρεί την ελπίδα της αντίστασης. Όπως και να είναι, η συλλογικότητα αυτή που αποφάσιζε μόνη της και υλοποιούσε τις αποφάσεις της χωρίς ηγεσίες και εκπροσώπους, στοιχεία ίσως απαραίτητα, δεν υπάρχει. Κρατούμε ότι έδωσε έναν ωραίο αγώνα, δημιουργικό και… συντροφικό.
Η πόρτα κλείνει. Ας μείνει τουλάχιστον η ενθύμηση ότι κάποτε ήταν ορθάνοιχτη…
Η πόρτα κλείνει λοιπόν για τους βιβλιοθηκονόμους στις ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες, την ίδια στιγμή που συνεχίζει να ανοιγοκλείνει για τη μεγάλη εκλογική πελατεία των καθηγητών στις σχολικές. Αρκετοί, ίσως οι περισσότεροι από τους συμβασιούχους των ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών έχουν στραφεί νομικά εναντίον των ιδρυμάτων τους διεκδικώντας έτσι ένα δικαίωμα που η γενιά μας έχει πάψει να θεωρεί αυτονόητο: αυτό της εργασίας.
Η πόρτα έχει κλείσει για τη συλλογική μας δράση που αρνήθηκε καπελώματα (κομματικά, συντεχνιακά, συνδικαλιστικά, προσωπικά), που συγκρούστηκε με χρόνιες αγκυλώσεις στο χώρο μας, που εξέθεσε πρόσωπα και φορείς της βιβλιοθηκονομίας και ενεργοποίησε άλλους. Θα το ξαναγράψω: σε αυτόν τον πόλεμο είχαμε πολλούς αντιπάλους, πρώτο και κύριο τον εαυτό μας, αλλά και πολλούς άλλους. Όσο πιο πολύ δουλεύαμε, όσο πιο πολύ ακουγόμασταν, τόσο πιο πολύ προσπαθούσαν να μας εντάξουν σε μία σεχταριστική λογική ή να μας κατηγορήσουν για τέτοια.
Σε αυτό τον πόλεμο είχαμε και συμμάχους. Αυτό δεν μπορεί παρά να συντηρεί την ελπίδα της αντίστασης. Όπως και να είναι, η συλλογικότητα αυτή που αποφάσιζε μόνη της και υλοποιούσε τις αποφάσεις της χωρίς ηγεσίες και εκπροσώπους, στοιχεία ίσως απαραίτητα, δεν υπάρχει. Κρατούμε ότι έδωσε έναν ωραίο αγώνα, δημιουργικό και… συντροφικό.
Η πόρτα κλείνει. Ας μείνει τουλάχιστον η ενθύμηση ότι κάποτε ήταν ορθάνοιχτη…
