Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Η πόρτα κλείνει


Θα μπορούσε να είναι ομολογία. Ήττας ή πίστης. Η τελευταία ανάρτηση αυτού του blog όμως δεν μπορεί να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Κανείς πλέον δεν μπορεί να δώσει αυτά τα χαρακτηριστικά στα κείμενα μιας συλλογικότητας που με τα δεδομένα οργάνωσης που είχε δεν υφίσταται σήμερα.

Ένας, για δεύτερη φορά, προσωπικός τόνος στο κλείσιμο λοιπόν…
Οι περισσότεροι από τους 380 συμβασιούχους των ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών είναι άνεργοι από τον Ιούνιο. Οι υπόλοιποι είτε ως ωρομίσθιοι, είτε με μικρής διάρκειας συμβάσεις από υπόλοιπα προγραμμάτων συνεχίζουν να υπηρετούν υπό δυσχερέστερες συνθήκες στις βιβλιοθήκες. Ολόκληρες υπηρεσίες, ιδρύματα, διευθυντές και βιβλιοθηκονόμοι τελούν εν αναμονή αναγγελθεισών 8μηνων συμβάσεων που θα τελειώσουν οριστικά χωρίς δυνατότητα παρατάσεων και χωρίς να μπορούν να κρατήσουν ή να ξαναπάρουν τους συμβασιούχους που απασχολούσαν για χρόνια. Η «λύση» αυτή είναι επίπλαστη, πολιτικάντικη και ανεύθυνη. Δεν είναι αυτή που το Υπουργείο Παιδείας υποσχέθηκε σε όλους μας δια της αρμόδιας Γενικής Γραμματέα του και… υποψήφιας μάλλον βουλευτή κας Νίκης Γκοτσοπούλου.

Η πόρτα κλείνει λοιπόν για τους βιβλιοθηκονόμους στις ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες, την ίδια στιγμή που συνεχίζει να ανοιγοκλείνει για τη μεγάλη εκλογική πελατεία των καθηγητών στις σχολικές. Αρκετοί, ίσως οι περισσότεροι από τους συμβασιούχους των ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών έχουν στραφεί νομικά εναντίον των ιδρυμάτων τους διεκδικώντας έτσι ένα δικαίωμα που η γενιά μας έχει πάψει να θεωρεί αυτονόητο: αυτό της εργασίας.

Η πόρτα έχει κλείσει για τη συλλογική μας δράση που αρνήθηκε καπελώματα (κομματικά, συντεχνιακά, συνδικαλιστικά, προσωπικά), που συγκρούστηκε με χρόνιες αγκυλώσεις στο χώρο μας, που εξέθεσε πρόσωπα και φορείς της βιβλιοθηκονομίας και ενεργοποίησε άλλους. Θα το ξαναγράψω: σε αυτόν τον πόλεμο είχαμε πολλούς αντιπάλους, πρώτο και κύριο τον εαυτό μας, αλλά και πολλούς άλλους. Όσο πιο πολύ δουλεύαμε, όσο πιο πολύ ακουγόμασταν, τόσο πιο πολύ προσπαθούσαν να μας εντάξουν σε μία σεχταριστική λογική ή να μας κατηγορήσουν για τέτοια.

Σε αυτό τον πόλεμο είχαμε και συμμάχους. Αυτό δεν μπορεί παρά να συντηρεί την ελπίδα της αντίστασης. Όπως και να είναι, η συλλογικότητα αυτή που αποφάσιζε μόνη της και υλοποιούσε τις αποφάσεις της χωρίς ηγεσίες και εκπροσώπους, στοιχεία ίσως απαραίτητα, δεν υπάρχει. Κρατούμε ότι έδωσε έναν ωραίο αγώνα, δημιουργικό και… συντροφικό.

Η πόρτα κλείνει. Ας μείνει τουλάχιστον η ενθύμηση ότι κάποτε ήταν ορθάνοιχτη…

5 σχόλια:

lemon είπε...

http://www.stockholmbypixels.com/2009/07/living-library.html

Κοίτα εδώ!
3.000 επισκέπτες την ημέρα, 200 εργαζόμενοι... Σαν θαύμα ακούγεται, σαν ψέμα!
Θαυμάσιο.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Τι να πω lemon... το κακό είναι ότι είμαι σίγουρος ότι και εμείς μπορούμε...

syrano3 είπε...

παιδία εγώ είμαι ένας απλός χρήστης των υπηρεσιών σας(εργαστηριακός συνεργατης ΤΕΙ).
θεωρώ την παρουσία σας απαραίτητη σε μια χώρα που θέλει να σέβεται τον ευατό της.συγκέκριμένα είχαμε καλή της ώρα μια κύριά που μας βοηθούσε στο έργο μας κάνοντας αναζητήσεις τίτλων για να είμαστε χρήσιμοι στους σπουδαστές μας.
Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ στη χώρα που έκανα το μεταπτυχιακό μου ήταν η μήτρα της γνώσης.
Σημερα που προσπάθησα να "παρω ηλεκτρονικά " καποια επιστημονικά περιοδικά εφαγα το μπλόκο γιατι δεν υπάρχουν λεφτά για συνδρομές .απο οτι μου είπαν προσπάθησαν να βάλουν τα λεφτά των συνδρομών στο ΕΣΠΑ και οχι στις δημόσιες επενδύσεις.
Φτιάχτε λοιπόν δρόμους πεζοδρόμια συντριβάνια και αφήστε τους ανθρώπου ξύλα απελέκητα.
Δε θα τους περάσει!

clementine είπε...

Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά όλους όσους αγωνίστηκαν μέχρι τώρα..Δυστυχώς ανήκω στη σιωπηλή πλειοψηφία και ένας λόγος είναι ότι η ακαδημαϊκή βιβλιοθήκη στην οποία εργαζόμουν δεν στήριξε ιδιαίτερα τις προσπάθειες των συμβασιούχων, ούτε στο θέμα των κινητοποιήσεων, αλλά ούτε στη δημοσιοποίηση του θέματος-προβλήματος.
Πιστεύω ότι θα πρέπει να συνεχιστεί ο αγώνας. Θεωρώ ότι οι βιβλιοθηκονόμοι έχουν ελπίδες για θετική εξέλιξη, σε αντίθεση με τους πληροφορικάριους (ένας από αυτούς είμαι και εγώ).
Πληροφοριακά αναφέρω ότι στην περίπτωση της βιβλιοθήκης που εργαζόμουν, οι οκτάμηνες ήδη υλοποιήθηκαν αφήνοντας εκτός τους συμβασιούχους βιβλιοθηκονόμους.Θέσεις για πληροφορικάριους δεν προκηρύχθηκαν καν.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Clementine,
θετική εξέλιξη δεν θα ήταν η συνέχιση της ομηρίας μας, η αναβολή της ημερομηνίας που θα μέναμε άνεργοι. Θετική εξέλιξη θα ήταν η μονιμοποίησή μας, η λήξη των συμβάσεων ως μορφή εργασίας, η προκήρυξη θέσεων για στελέχωση με ειδικευμένο προσωπικό όλων των βιβλιοθηκών της χώρας και η σταθερή χρηματοδότηση τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτό θα μας έκανε ¨Δανία του Νότου¨... Πολλοί λειτούργησαν όλους αυτούς τους μήνες χωρίς την υποστήριξη των ιδρυμάτων τους. Κάποιοι πολεμήθηκαν άγρια. Νομίζω πως αυτό που μένει, η αίσθηση της κοινότητας, είναι ο σπόρος για μελλοντικές διεκδικήσεις ων εργαζόμενων στις βιβλοθήκες...